Zosia skończyła 2 latka i 3 miesiące. Wciąż nie może rozstać się z piersią - "daj cycusia na chwileczkę, proszę" - dotychczas słyszałam to kilka razy w ciągu dnia i nocy.

Teraz już rzadziej. Ja też nie byłam jeszcze gotowa na zaprzestanie karmienia. Z różnych powodów, chociażby dlatego, że długo walczyłam o laktację, że Zosia tuż po urodzeniu trafiła do szpitala w stanie odwodnienia, co było dla nas wszystkich trudnym doświadczeniem. Często obcy ludzie uzurpowali sobie prawo do pouczania mnie, w sposób niedelikatny, autorytarny i oceniający. Szczytem wszystkiego był komentarz ginekologa, który zapytał mnie czy orientuję się, że dzieci karmione do 2 lat piersią będą miały zaburzenia osobowości? Nie przeszkodziło mu, że wyraziłam swoje zdanie na temat tego, że to bardziej skomplikowany problem - dalej roztaczał swoje wizje "głupich matek", które prowadzą 12-letnie dzieci do szkoły i tym podobne. Rady udzielane mi, najczęściej przez obcych co zrobić, by odstawić małą od piersi, łącznie ze smarowaniem ich ketchupem mogłabym spisać w pokaźną księgę. Tyle, że ja nikogo o to nie pytałam i nie prosiłam! Wiele komentarzy było raniących. Tłumaczyłam się, jakbym popełniła przestępstwo.

Uważam, że każda kobieta podejmuje sama decyzję i nie ma momentu dobrego, wspólnego dla wszystkich. Teraz jesteśmy na tym etapie, że Zosia zaczęła załatwiać się na nocnik, chodzić do żłobka - jakoś radzimy sobie z rozstaniami. I również nadszedł moment, że zredukowałyśmy ilość karmień (zupełnego odstawienia nie chciałam jej od razu fundować) - Zosia przesypia całe noce! Pierś dostaje rano i wieczór, 2 razy w ciągu dnia. I to jest taka nasza umowa. Było początkowo ciężko, oczywiście - łącznie z kilkoma godzinami nieprzespanymi w ciągu nocy, łącznie z płaczem, rozpaczą i złością. Nie ma się co dziwić. A do momentu kiedy ostatecznie rozstaniemy się z karmieniem piersią - na pewno obydwie dojrzejemy we właściwym sobie czasie. Nikt obcy nie ma prawa wyznaczać kiedy.

Ania, mama Zosi