Nieprawda. To stara teza powielana przez nasze babcie, jednak nijak się ma do rzeczywistości. Wiele kobiet deklaruje, że nie chce mieć dzieci, nie czuje nic na widok dziecka a perspektywa jego posiadania je przeraża. Takie podejście często jest wynikiem nie tylko kobiecych hormonów, ale także sytuacji społecznej czy osobistych doświadczeń.

Oczywiście przyjście na świat naszego dziecka to coś pięknego i cudownego. Jednak sam przebieg porodu czasem nie idzie tak jakbyśmy tego oczekiwały. Dla kobiety to duży wysiłek, ból i doświadczenie, w którym intymność musimy zostawić za sobą. Warto więc być realistą i przyszykować się na dosłownie wszystko zamiast liczyć, że będzie to wyglądało tak jak na amerykańskich filmach.

To jakim jesteśmy rodzicem nie ma nic wspólnego z tym czy karminy piersią czy butelką, mlekiem naturalnym czy modyfikowanym. Nie każda z nas biologicznie jest uwarunkowana do tego, aby karmić piersią. Niektóre kobiety mleka nie mają wcale co wcale nie czyni je gorszymi matkami. To miłość jaką dajemy dziecku świadczy o nas, a nie to jak karmimy.

Nic bardziej mylnego. To my jesteśmy odpowiedzialni za nasze dziecko, a nie jego brat czy siostra. To z nas dorastający maluch czerpie wzorce, a nie z rodzeństwa i to my zapewniamy mu poczucie bezpieczeństwa i bliskość. Siostra czy brat sprawią na pewno, że dziecko będzie szybciej się uczyć pewnych zachowań i nauczy się budować relacje oraz współdziałać w grupie. Wychowanie jednak to obowiązek rodziców.

Nieprawda. Przyjście na świat nowego członka rodziny to dla obojga partnerów prawdziwa rewolucja. Choć dziecko wnosi w życie zupełnie nową wartość i masę radości to zmęczenie i brak czasu robi swoje. Nawet najtrwalszy związek może w tym czasie przeżyć kryzys. Nieporozumienia mogą zaś przenieść się na dziecko, które stanie się przez to niespokojne i zestresowane.

We wszystkim ważny jest umiar. Rodzice często kupują dzieciom nadmiar zabawek licząc na to, że dzięki masie kolorowych zabawek, melodyjek i światełek będą rozwijały się szybciej. Tymczasem nadmiar może skutkować tym, że dziecko stanie się nerwowe. Jeśli dodamy do tego telewizor z bajkami, które maluch ogląda cały dzień bawiąc się w tym czasie to możemy mówić o zjawisku „przestymulowania”. Dziecko musi w ciągu dnia mieć czas na wyciszenie, a nawet na odrobinę nudy bez obecności rodzica. Warto więc mu pozwolić żeby poleżało sobie na łóżku bez niepotrzebnych bodźców. Wbrew pozorom to bardzo kreatywny czas. Maluch ma bowiem czas, aby pomyśleć o doświadczeniach czy wyciszyć emocje.

Niestety częściowo to prawda. One uczą się przez naśladowanie dorosłych oraz zależność przyczynowo-skutkową. Nie ma więc czasami sensu uparcie dziecku tłumaczyć, że źle robi pokazując swoją złość, a raczej stanowczo powiedzieć „Nie” lub „Nie wolno”i odejść. Maluch zobaczy, że jego próba przeforsowania czegoś się nie powiodła i szybciej się uspokoi.

A co jak jest odwrotnie? Mamy tego dziecku zabraniać? Absolutnie nie! Dzieci lubią urozmaicenia i lubią naśladować nasze zachowania. Jeśli chłopiec więc chce pobawić się lalką może w ten sposób ćwiczy opiekuńczość obserwując np. jak my zajmujemy się jego młodszym rodzeństwem? Nie ma w tym nic złego i wcale nie świadczy to o tym, że będzie gejem. Dziewczynka bawiąca się samochodem także nie powinna nas dziwić i wzbudzać złych emocji. Może po prostu jest pasjonatką aut?

Bzdura. Maluch doskonale wie, kiedy jest dla niego najodpowiedniejszy moment na kolejny krok w rozwoju ruchowym i potwierdzają to pediatrzy. Dziecko nie wolno zmuszać do raczkowania czy wsadzać w chodzik, aby szybciej się nauczyło chodzić, bo potrzebnych umiejętności nabierze w swoim tempie. Nie jest to dla niego dobre nie tylko z punktu widzenia przyszłej koordynacji, ale także źle wpływa na jego stawy.

Wiele kobiet namiętnie czyta poradniki dla matek starając się na siłę odwzorować wszystko co jest tam napisane w realnym życiu. Niestety tak to nie działa. Bo teoria to jedno a praktyka drugie. Dostosowywanie pór i ilości posiłków według podręcznika mija się z celem, bo niemowlę powinno należy karmić „na żądanie”, a nie wyznaczać mu porcje. O samo tyczy się jego snu. Książka ma zadanie dać nam pewną wiedzę, ale nie można ślepo podążać za wszystkim co jest w niej napisane i dostosować się do dziecka słuchając jego potrzeb. Zalecany jest więc zdrowy rozsądek.