Droga Pani prof. Jagodo Cieszyńska. Jestem mamą niespełna trzyletniego Szczepana, który po pobycie w Uniwersyteckim Szpitalu Dziecięcym w Krakowie został zdiagnozowany z podejrzeniem zespołu Landau-Kleffnera. Problemy rozpoczęły się, gdy synek miał 18 miesięcy.
Przestał wypowiadać już nabyte wcześniej słowa typu mama, tata i wycofał się z życia rodzinnego. Synek nie zwracał uwagi na polecenia, własne imię, nie podejmował prób zabawy ze starszym bratem. Początkowa diagnoza to autyzm. Jednak po rocznej terapii z zakresu wczesnego wspomagania rozwoju synek poczynił niesamowite postępy,mowa bierna się uaktywniła, dobry kontakt społeczny, rozwój umysłowo motoryczny w normie z pewnymi odchyleniami typu (wykonywanie pewnych poleceń tj, podaj, pokaż, gdzie jest) uczęszcza do zwykłego przedszkola, gdyż w naszej miejscowości nie ma placówki integracyjnej. Mimo ciągłej terapii logopedycznej i pracy w domu z synkiem z Pani książek nie zauważamy postępu w mowie czynnej wypowiada tylko nieliczne, krótkie, pojedyncze słowa. W zapisie EEG występują stany napadowe, w TG żadnych zmian, dlatego też postawiono taką diagnozę. Czy ten rodzaj afazji jest uleczalny i w tej sytuacji czy mogę prosić o poradę lub ewentualną możliwość konsultacji.
Z poważaniem

Pytanie przesłała Pani Dorota