Przemyśl - położony malowniczo na stokach wzniesień: Zniesienia i Winnej Góry, przecięty rzeką San, krętą wstęgą wijącą się z zachodu na wschód wśród zalesionych wzgórz, stał się kluczem w ”Bramie Przemyskiej”.

Miasto od założenia pierwszych umocnień w IV w po XX wiek odgrywa duże znaczenie we wszystkich wojnach toczących się na tym obszarze. Pierwsza koncepcja budowy twierdzy strzegącej Bramy Przemyskiej powstała w cesarsko-królewskim sztabie austriackim wkrótce po zajęciu miasta przez c.k. wojska w 1772 roku po pierwszym rozbiorze Polski.

W drugiej połowie XIX wieku wynaleziono gwintowane lufy do dział, co znacznie zwiększało ich donośność, dlatego konieczna stała się zmiana systemów obronnych w twierdzach. W sztabie austriackim opracowano plan budowy w Przemyślu twierdzy pierścieniowej, przeznaczając na nią olbrzymie sumy. W 1873 r. Przemyśl – główne ogniwo we wschodnim systemie obronnym Austro–Węgier, wytypowany został wraz z Krakowem na nowoczesną twierdzę I klasy. Twórcą planu ufortyfikowania Przemyśla był inżynier generał Salis-Soglio specjalista od umocnień górskich, z pochodzenia Szwajcar, będący w służbie austriackiej. Pod jego kierunkiem prace nad budową twierdzy rozpoczęły się od 1878 r.

Miejscem budowy nowoczesnych fortów stały się wzgórza okalające Przemyśl odległe od centrum o 4-10 km, stanowiące już sobą naturalne walory obronne miasta i “Bramy Przemyskiej”. Pierwsze forty budowane na 17 wzgórzach o wysokości 200 do 400 m n.p.m., na łącznym obwodzie 45 km. Obecnie forty twierdzy przemyskiej zostały uznane za zabytek architektury obronnej i objęte ochroną prawną.