Historia sochaczewskiej kolei wąskotorowej jest nierozerwalnie związana z historią regionu, losami ludzi oraz z ich potrzebami.

W całym okresie swego istnienia miasto Sochaczew było regularnie niszczone w wyniku pożarów i działań wojennych. Podczas I wojny światowej w okolicach Sochaczewa przez ponad pół roku trwały zacięte walki pomiędzy wojskami rosyjskimi i niemieckimi, w wyniku których zniszczeniu uległa znaczna część miasta.

Po zakończeniu wojny i odzyskaniu przez Polskę niepodległości, Sejmik Powiatu Sochaczewskiego w dniu 19 kwietna 1919 roku podjął decyzję o budowie linii kolei wąskotorowej z Sochaczewa do kompleksu lasów Kampinoskich, w celu przewożenia drewna potrzebnego do odbudowy miasta.

Odcinek linii Sochaczew Wąskotorowy – Tułowice wybudowano w 1921 roku i natychmiast rozpoczęto przewozy drewna potrzebnego do odbudowy miasta. Drewno do stacji w Tułowicach ściągano z lasu z pomocą wozów konnych.

Przez kolej sochaczewską przez wszystkie lata jej funkcjonowania przewinęło się wiele typów parowozów i wagonów. Pomimo prób wprowadzenia do ruchu pasażerskiego wagonów motorowych, podstawowym pojazdem trakcyjnym pozostał do końca parowóz.

Od 1986 roku rozpoczęło się funkcjonowanie Oddziału Muzeum Kolejnictwa w Warszawie Muzeum Kolei Wąskotorowej w Sochaczewie, ale to już całkiem inna historia.