Dzień dobry,

mój syn (jeszcze nie 6-letni) zaczął w tym roku naukę w szkole. Poszedł wcześniej, ale jest w klasie, gdzie wszystkie dzieci są właśnie z młodszego rocznika. Poza oczywiście normalnymi kłopotami w nowej sytuacji, które naprawdę są do przeskoczenia, jest jeden, moim zdaniem, poważny.

Problem pojawił się praktycznie w pierwszym tygodniu nauki. Niefortunnie trafił na kolegę, dla którego orężem stało się wykrzykiwanie "nie lubię cię" i padło na moje dziecko. Namawiał inne dzieci, żeby się z nim nie bawiły. Również przy nas, rodzicach, podbiegał i wykrzykiwał do mojego dziecka "nie lubię cię". Kolejnym krokiem kolegi był szantaż: "jak mi dasz to lub tamto, to będę cię lubił". I moje dziecko dawało, a to pieniążka lub jakieś inne przedmioty, dla syna ważne.

Kolega lubi też komentować wyrywanie komuś z ręki, powiedzmy zabawki: "znalezione nie kradzione". Kilka razy interweniowałam u nauczycielki, która okazała się niezwykle pomocna i sprawy wyjaśniała. No ale ileż można?

Ostatnim pomysłowym szantażem kolegi, który przelał czarę goryczy, było straszenie, że jeśli czegoś upatrzonego nie dostanie, to pójdzie do pani i powie, że mój syn go zbił. I znowu wygrał!

O ile nigdy nie nastawiam mojego dziecka negatywnie wobec nikogo, tym razem zaczęłam mu tłumaczyć, że kolega go wykorzystuje i żeby nic mu nie dawał. A najlepiej w ogóle, żeby na niego nie zwracał uwagi. Może i mało wychowawcze, ale pomyślałam dość!

I bomba wybuchła na spotkaniu z rodzicami. Ponownie usłyszeliśmy od niego: "daj mi to", na co moje dziecko, podbudowane moja obecnością wykrzyczało, że nie da mu już nic nigdy, że mama mu nie pozwala i że mama mówi, że go wykorzystuje! Słyszeli to chyba wszyscy, oczywiście z rodzicami małego naciągacza włącznie.

I teraz zastanawiam się, w jakiej pozycji sama się postawiłam. Widzę ogromną niechęć (chyba coś więcej niż niechęć) tamtych rodziców, pretensje wypisane na twarzy. Podejrzewam, że prędzej czy później dojdzie między nami do konfrontacji. I zastanawiam się, czy można w tej daleko posuniętej już sytuacji wysunąć argumenty, które do nich dotrą, a nie odbiją się na moim dziecku. Odbiją w sensie, co jeszcze chłopiec może wynieść z domu, żeby zastosować na moim dziecku. I na ile ja mogę sobie pozwolić, na jaki komentarz do obcego dziecka, jeśli przy mnie znowu będzie coś próbował wyciągnąć lub znowu wyskoczy z okrzykiem: "nie lubię cię"? Jest to dla mnie sytuacja tak mocno zaskakująca, że nie wiem, co robić. Bardzo dziękuję za cierpliwość. Próbowałam skrócić moja historie do minimum. Pozdrawiam serdecznie.

Lucyna