Witam serdecznie Panią Profesor,
Jestem matką 26-miesięcznego chłopca, u którego zaobserwowałam pewne opóźnienia. Syn mało mówi. Jego zasób słów to: mama, tata, baba, dziadzia, Edek, bu (Kuba), pika (piłka), gol, pić, mniam, kółko, desz (deszcz), jes (jest), Ania, Aga, Asia (tak mówi na babcię Jasię), kukuś (zwierzę), drzwi, Monia, wujo, auto, dziu (dziura). Ostatnio zaczął także powtarzać słowa, które wypowiadają inni, tzn. gdy oglądamy bajkę na rzutniku Mąż czyta: Krak zeskrobał trującą siarkę - powtarza siarka (to tylko jedna z wielu sytuacji). Mówi o sobie jako "ty", gdy chce coś zrobić samodzielnie. Czasami nie reaguje na swoje imię i nie wiem czy wynika to z zajęcia zabawą czy "nie słyszy". Trudno go oderwać od zabawy, często używa zwrotu nie. Pojawiają się napady złości i frustracji, gdy chcemy zmienić jego aktywność, np. jechać na zakupy, gdy on się bawi. Gdy mąż próbuje go wówczas uspokoić często syn bije go po twarzy, a potem następuje spokój. Syn także jest nieśmiały, gdy zachęcam go do zabawy z innymi dziećmi np. na placu zabaw odmawia lub obserwuje je z dystansem. Woli bawić się z dorosłymi (mamą, tatą, babcią - co prawda mało ma kontaktów z rówieśnikami, jesteśmy za granicą). O każde niepowodzenie obwiniam siebie, że nie potrafię zdiagnozować syna, a ukończyłam studia pedagogiki specjalnej na UP w Krakowie. Wszystkie moje obawy mąż kwituje zboczeniem zawodowym i ciągłym czytaniem literatury pedagogicznej (teraz jestem w trakcje czytania "Wczesnej diagnozy i terapii zaburzeń autystycznych" autorstwa Pani Profesor), a ja chcę po prostu by moje dziecko rozwijało się prawidłowo. Proszę o pewną wskazówkę. Czuje się niekompetentna:(

Agnieszka