Dysortografia i dyskalkulia to zaburzenia, które mogą stanowić poważny problem. Dziecko może nie radzić sobie z pewnymi wyzwaniami edukacyjnymi. Dysfunkcje te mogą nawet powodować odrzucenie w grupie rówieśniczej. Zaburzenia te jednak są możliwe do naprawienia czy opanowania. Wymaga to wsparcia ze strony pedagogów, psychologów, nauczycieli oraz rodziców.

Czym jest dyskalkulia?

Dyskalkulia to zaburzenie wykonywania działań matematycznych. Dziecko z taką diagnozą powinno być odpowiednio wspierane w procesie edukacji. Dotyczy do zarówno zajęć szkolnych, jak i indywidualnych z rodzicami oraz terapeutą.

Odpowiednio postawiona diagnoza pozwala stwierdzić:

• jaka jest wiedza matematyczna ucznia,
• jakie są jego zdolności i umiejętności,
• w jakich obszarach uczeń ma największe trudności,
• jakie są jego mocne i słabe strony,
• jaka jest samoocena ucznia.

Na podstawie tak przygotowanej diagnozy można w odpowiedni sposób opracować plan pomocy. Planując zajęcia wspierające należy zwrócić uwagę nie tyle na ilość, co na intensywność i jakość ćwiczeń. Niejednokrotnie pół godziny prawidłowo prowadzonych indywidualnych zadań przynosi lepsze efekty niż kilka godzin pracy grupowej dzieci z różnymi problemami i potrzebami. Dlatego nieodzownym elementem wsparcia dziecka z dyskalkulią powinny być indywidualne zajęcia prowadzone przez odpowiednio przygotowanego nauczyciela.

Najważniejsze zasady pomocy dzieciom z dyskalkulią

• Stosowanie jasnych i wyraźnych komunikatów.
• Wyjaśnianie powodów danego sposobu postępowania i zachęcanie ucznia do wyrażania opinii.
• Tworzenie przyjaznego środowiska pracy.
• Współpracowanie z dzieckiem na jego poziomie inteligencji, jak i stopniowe zwiększanie poziomu trudności.
• Przypominanie materiału z poprzednich zadań, utrwalanie wiedzy.
• Wykonywanie podsumowań wykonanych zadań i ćwiczeń.

Czym jest dysortografia?

Dysortografia to dysfunkcja, którą cechuje zaburzenie związane z popełnianiem błędów ortograficznych, mimo znajomości zasad pisowni. Wyrazy zapisywane są błędnie ze względu na zakłócenie percepcji wzrokowej lub słuchowej.

Uczeń z dysortografią prezentuje charakterystyczne objawy:

• fonetyczny zapis wyrazów,
• opuszczanie niektórych liter, czy nawet sylab,
• łączne pisanie przyimków z rzeczownikami,
• błędny zapis liter podobnie wyglądających,
• pisanie z błędami ortograficznymi,
• trudności z literowaniem słów i podziałem na sylaby.

Podstawowe zasady pomocy dziecku z dysortografią

Zaburzenia wynikające z dysortografii można przepracować, dopasowując odpowiednie zadania. W celu opanowania prawidłowej techniki pisania potrzebny jest rozwój funkcji wzrokowych i słuchowych oraz prawidłowa motoryka (sprawność palców i dłoni), a także prawidłowa mowa i zasób słownictwa adekwatny do poziomu dziecka.

Bardzo ważna jest cierpliwość i systematyczność pracy. Nauka prawidłowego pisania wymaga czasu. Aby uzyskać zadowalające efekty, dziecko powinno wykonywać ćwiczenia, ułożone w formie zabawy.

Najskuteczniejsze są:

• wierszyki i piosenki,
• gry dydaktyczne,
• czytanie książek,
• rebusy, krzyżówki,
• zabawy językowe.

Takie ćwiczenia ułatwiają zapamiętywanie pisowni słów sprawiających kłopot. Wspomagają również prawidłowy rozwój motoryki, przede wszystkim pisania, ale również wymowy głosek.

Ważne zasady pracy z dziećmi z dyskalkulią i dysortografią

W realizacji planu pomocy zarówno w przypadku dyskalkulii, jak i dysortografii ważną rolę odgrywają rodzice.

W porozumieniu z nauczycielem powinni odpowiednio:

• motywować dziecko do rozwiązywania zadań przygotowanych przez nauczyciela,
• kontrolować proces rozwiązywania zadań, doradzać dziecku. Należy unikać odrabiania pracy domowej za dziecko lub też zmuszania go do długotrwałej i męczącej pracy.
• informowanie nauczyciela, jak przebiegało rozwiązywanie zadań, z czym dziecko miało największe problemy, co było najłatwiejsze oraz w jaki sposób pomogli dziecku w pracy.

Podczas pracy z dziećmi ze zdiagnozowaną dyskalkulią i dysortografią bardzo istotną rolę odgrywa zachęcanie ich do pracy nad problemem.

Można to osiągnąć poprzez:

• uważne słuchanie dziecka.
• wskazywanie mocnych stron, podkreślanie jego umiejętności.
• zachęcanie do rozmowy na temat doświadczeń związanych z nauką.
• wspólne analizowanie trudności.
• promowanie wiary w siebie, własne zdolności i budowanie poczucia własnej wartości.

Dziecko z dysortografią czy dyskalkulią wymaga pracy zarówno z nauczycielem, jak i z rodzicami. Niezbędny jest czas i cierpliwość, a także systematyczność albo nauka poprzez zabawę. Bardzo ważne jest także korzystanie z pomocy poradni pedagogiczno-psychologicznej, która pomoże zdiagnozować problem i odpowiednio zaplanować pracę z dzieckiem.

Zobacz też:

• Przemoc rówieśnicza - dlaczego dziecko staje się ofiarą?
• Oblicza samotności dziecka

Autor: Izabela Soniak